وی یو زادگاه من

مهدی – ک : زبان میمه ای و گویش های مشابه که از انها به عنوان زبان های فلات مرکزی نام برده می شود تحت عنوان زبان راجی یا زبان رازی منصوب به زبان مردم ری شناخته میشود. زبان راجی به نوعی زبان منصوب به ایرج یا ایرگ یا ایر یا رای فرزند فریدون ( کورش) و در تناظر با زبان تورانی ( توری، ترکی) منصوب تور یا تورج ( برادر ایرج) فرض میشود. بنابر این زبان راجی زبان مردم ایران( سرزمین منصوب به ایرج ، ایرجان> ایران در تناظر با سرزمین توران منصوب به تور: تورجان> توران ) گویش های مختلف این زبان از سمنان، سرخه( شهر محل تولد ریس جمهور حسن فریدون روحانی) شهر میرزاد، دلیجان، آزران ، ورکان، جوشقان، کامو، قهرود ، بادرود اردستان ،زواره، نایین ، ورزنه، جرقویه ، گز ، ابیانه ، وزوان و میمه ، یزد ( بویژه در میان زردتشیان و… مشاهده میشود( نقشه زبان های ایران در لینک
http://anobanini.ir/pic/danestani-ha/iranmap/language-map-iran/language-map-of-iran-b.jpg

) زبان راجی به همراه زبان کردی و لری از سر شاخه های اصلی زبان ایران باستان و گویش اصلی زبان اوستایی است که گویش هایی از آن در میان زرتشتیان ایران رواج دارد. مهمترین دلیل پسرفت این زبان را میتوان به از بین رفتن خط نگارش پهلوی که اختصاص به کتابت این زبان دارد که با الفبای عربی جایگزین گردیده که نماد های این الفبا قادر به بیان تمامی آوا های این زبان نیست. جایگزینی الفبای عربی بجای الفبای پهلوی منجر به شکوفایی مهمترین رقیب این زبان یعنی زبان فارسی دری یا فارسی درباری گردید که اوا های این زبان یعنی زبان فارسی را می توان با الفبای عربی کتابت کرد لفظ فارسی دری یا در باری هم بدین جهت به این زبان اطلاق گردید که با توجه به توانایی نگاشته شدن زبان فارسی با الفبای عربی زبان رسمی دربار پادشاهان گردید و از این رو بدان زبان دری یا زبان فارسی درباری گفتند. این امر و همچنین پدید آمدن شاه کار هایی چون شاه نامه فردوسی که ترجمه ای است از زبان اوستایی به دری که قابل نگاشتن بود فشار زیادی به زبان راجی وارد کرده است و به قولی شاهنامه فردوسی قبل از آنکه علیه زبان عربی برخاسته باشد علیه زبان اوستایی( راجی، کردی) برخواسته است، انتقال پایتخت و یا در حقیقت دربار به اصفهان مهمترین ضربه را به این زبان وارد کرد به نوعی که این گویش تحت فشار زبان درباری بکلی در یکی از مهمترین مراکز سخنوری بدان ( اصفهان) به فراموشی سپرده شد و تنها نشانه هایی از آن در شهر ها وروستا های اطراف چون جرقویه و بخش جلگه اصفهان باقی مانده است.